یادش به خیر...

 وقتی دوران راهنمایی رو می گذروندم، دوستی داشتم به نام مرضیه که بر حسب اتفاق فامیلی مون هم یکی بود! آه که چه روزهای خوبی با هم داشتیم...

یکی از قشنگ ترین قسمت های این دوستی یخمک هایی بودن که زنگ های تفریح تو مدرسه راهنمایی بهجت با هم شریکی می خریدیم و نصف می کردیم. یه نوبت قسمت پایین مال من بود و یه سری سهم مرضیه!

---

پفک نمکی هنوز هم پای ثابت روزهای منه. البته کمتر از روزهای مدرسه! و یک قسمت اش که لذت بخش ترین قسمت هم بود امروز از زندگی ام حذف شده؛ لیس زدن انگشتام بعد از تموم شدنش!!

---

روی خط زمینه بنویسید..

همیشه پای مشق های من معلمم می نوشت: دخترم خوش خط بنویس... و این گونه شد که بعدها همیشه در کلاس هنر اولین شدم. اما امروز به مدد کامپیوتر خطم طوری شده که باز هم خانوم معلمم در کلاس اول ابتدایی را طلب می کند...

---

چقدر مانتوهای ما با این نیمکت ها دشمن بودن و همیشه بازنده اصلی این نبرد...

چقدر خرج می تراشیدند برای خانواده ها...

---

همیشه نفر اولی بودم که برای اجرای برنامه های دهه فجر پیشقدم می شدم و خرید و نصب و مدیریت و اجرای برنامه همه اش با خودم بود و دانش آموز محبوب مسئولان و مغضوب و مورد حسادت همکلاسی هایم... آه چه زود گذشتن اون روزها...

---

اون روزها بیشترین تقدیرنامه و لوح و جایزه رو از مدرسه مون می گرفتم. حتی تا دوران دبیرستان و مادرم با تمام توان داشت از اون تقدیرنامه ها مراقبت می کرد. اما من وقتی پیش دانشگاهی بودم، لوح ها را با خلاقیتی بی نظیر (!!!!!) روی یک تابلوی دست ساز توسط خودم چسباندم و همه شان به همراه شناسنامه و سایر مدارکم طعمه آب و رطوبت شدند و فقط توانستم شناسنامه ام را با کلی رطوبت نجات دهم!!

---

اگر همه عالم هم مرا ببخشند، این جوجه ها قراره در روز قیامت یقه منو بچسبند بابت همه شکنجه هایی که بهشان دادم...

---

هنوز هم با مامانم سر ترکوندن اینا دعوامون میشه 

---

از خیلی از پسرای محله مون بهتر گل کوچیک بازی می کردم و گاهی پسرهای محله سر اینکه با کدوم تیم باشم دعواشون می شد. البته اون روزها 7-8-9 سالمون بود... یادش به خیر...

---

یه بار پسرعموم «عادل» که چند ماهی از من کوچیکتره، با اینا (ما می گیم رزین داش) یه گنجشک شکار کرد و دل و روده اش رو درآورد و رو دود آتیش سیاهش کرد و با افتخار بهمون خوروند... اون موقع 10 سالمون بود... یاد این جنایت که می افتم، دلم می لرزه! 

---

حالا بچه های امروزی هی با آی پد بازی کنن... چه می فهمن این چه لذتی داشت! تا 18 سالگی برامون عزیز بود این بازی بین بچه های فامیل...

---

آه مادرم... با اینکه یه دختر روستایی بوده، اما همیشه انشاهای همکلاسی هاشو می نوشته و به خاطر روستایی بودنش، خیلی فرصت ها رو از دست داده. اما برای من سنگ تمام می گذاشت. در کودکی با خرید کیهان بچه ها و انواع کتاب های داستان و شعر و نقاشی و در نوجوانی با خرید نشریات محلی مثل نوید آذربایجان، امانت و صدای ارومیه...

عاشقتم مادر...

---

یا بار رفتیم پارک ساعت برای شام. سوار این شدیم و فکر کنم گیر کرده بود که خاموش نمی شد. اونقدر سواری داد بهمون که آخرش از رو رفتیم به واسطه سرگیجه...

ادامه دارد...