30 سال...

چند روز دیگه؛ پا به دهه سوم از زندگی ام خواهم گذاشت

به همین زودی، آن نوزاد که کسی امید به زنده ماندنش نداشت، دهه سوم از زندگی اش را درک می کند

به نظر من و فلاسفه معاصر و غیرمعاصر خودم  این دهه، حساس ترین دهه زندگی من و همه ما جوان ها به حساب می آد چون فقط ده سال فرصت داریم که به کمال برسیم.

البته بعد از اون هم میشه به کمال رسید ولی من به خودم تا چهل سالگی وقت می دم

اما من...

از همان روز که به یاد دارم، دنبال حقیقت بودم، اولین حقیقتی که خیلی جدی به دنبالش بودم این بود که چه کسی پای بیتا را شکست! (بیتا یکی از عروسک های کودکی ام بود که او را بیش از سارا، زیبا، مینا، نازنین، فرشته و... بود که بیشتر از بقیه دوست اش داشتم)

دومین حقیقت زندگی ام که کشف اش کردم این بود: دخترهای همسایه مان که یکی شان دخترعمه ام بود، دوست ام نداشتند چون از همان اول ابتدایی که مادرم دفتر املایم را نشان مادران آنها می داد و می گفت ندا از 5 سالگی نوشتن و خواندن بلد است و طبیعی است که اینقدر 20 بگیرد؛ حسادت شان گل می انداخت. همان ها یک بار دفتر املایم را دزدیدند و زیر همه 20 هایم فحش نوشتند و دفترم را انداختند در حیاط خانه مان!!!

خدایا من این حقایق را دوست نداشتم و هنوز هم آزارم می دهند

آن حقیقتی که مرا از آرمان شهر و مدینه فاضله ام دور و دورتر می کند را دوست ندارم

دوست ندارم بشنوم که "در شهری که همه مکار هستند، تو هم مکر پیشه کن"

من مکار نیستم

کاش اگر به چهل سالگی رسیدم، روزی باشد که در آن از حیله و دسیسه در اطرافم خبری نباشد

کاش در چهل سالگی اینقدر مغموم نباشم و از امید بنویسم... از رسیدن به حداقل 10 درصد از مدینه فاضله آرزوهایم...

کاش...