یادگاری

دفعه اولیه که به خوی سفر کرده و درست در همون بار اول، دوست داشت بره به مکانی که بهش میگن آرامگاه شمس تبریزی.

 با کلی خواهش و تمنا، خانواده اش رو راضی کرد که به محل مورد علاقه اش برن تا اون بتونه چند تا عکس یادگاری در محل بگیره. 

همیشه در مجالس و محافل دوستانه و کاری اش، ادعای فرهنگ دوستی اش سر به فلک می گذاشت و مدعی بود میراث فرهنگی اش قدمت کهنی داره... بالاخره به مناره رسید. 

روی مناره برجستگی هایی وجود داشت که می گفتن شاخ قوچ هستن.

خانواده اش چند قدم آن طرف تر مشغول گرفتن عکس یادگاری بودند. کسی دور و برش نبود و به قول معروف آن اطراف پرنده پر نمی زد. 

رفت پشت بنا، با احتیاط و طوری که کسی متوجه نشه، سعی داشت تکه ای از بنا را، ترجیحاً یکی از شاخ ها را برای خودش بردارد.

اما دستش نرسید و ناکام ماند. دست از تلاش نکشید.

این همه راه آمده بود و باید کاری می کرد. جرقه ای ذهنش رو روشن کرد. 

ناخن گیر رو از کیفش درآورد و با گوشه اون، روی یکی از سنگ ها نوشت: «یادگاری از یک دوستدار و شیفته آثار باستانی و میراث فرهنگی».