لطفـاً از آینده برایم بـگو

نویسنده: ندا عبدی
یک بعد از ظهر خنک بود که با دوستم در خیابان شهید بهشتی(دانشکده) در حال برگشت از خرید بودیم. دوستم بی مقدمه گفت: "همکلاسی ام رفته پیش فالگیر! خیلی حرفاش درست بوده! هر چی گفته راست از آب درآمده، اما من می  ترسم برم اونجا! میای با هم بریم؟"
خیلی وقت بود که دنبال یک سوژه مناسب برای نشریه می گشتم! این همان سوژه بود انگار...
- شماره شو داری؟
- نه! صبر کن زنگ بزنم از "ائل آی" بگیرم!
دقایقی بعد شماره فالگیر مذکور در دست من بود. اما برای تماس گرفتن هنوز هم تردید داشتم. چندی قبل نیروی انتظامی آذربایجان غربی اعلام کرده بود با این مراکز برخورد جدی می کند و شاید همین موضوع باعث شد وقتی شماره را می گیرم دستانم بلرزد.
شماره را گرفتم

...

- سلام سحر خانم. شماره شما رو از دوستم گرفتم. اگه امکان داره می خواستم یک وقت ملاقات به من بدید.
- من فردا امتحان دارم. پس فردا بیایید به آدرس خیابان باکری، کوچه... پلاک...
هنوز هم دستانم می لرزید. روز مذکور فرا رسید. کارت خبرنگاری ام را در کیفم گذاشتم و با گامهایی لرزان به همراه دخترعمویم راهی خانه "سحر" شدیم. در خیالم جایی را تجسم می کردم عجیب و غریب که از سقفش دود به آسمان می رود و یک گوی شیشه ای که یک پیرزن با ناخن های بلندش روی آن دست می کشد و مرا می نگرد و آینده ام را می گوید.
به خانه مورد نظر رسیدیم. یک ساختمان با روکاری مرمر، مثل همه خانه های این شهر! هیچ چیز عجیبی در این ساختمان به چشم نمی خورد و همه چیز کاملا عادی بود.از رفتن به داخل منصرف شده بودیم. اما وقتی دیدیم چند نفر خانم دیگر وارد خانه شدند، قوت قلب پیدا کرده و وارد شدیم.
 خانه پلانی قدیمی داشت. از یک راهروی تنگ باید به سمت چپ می پیچیدیم و از پله هایی که موکت بودند، به طبقه دوم می رفتیم.باور کردنی نبود! اینجا به مطب یک پزشک بیشتر شباهت داشت تا خانه یک فالگیر که من گمان می کردم پر از جن و پری باشد. روی مبل های قهوه ای رنگ شیک و گران قیمتی که در سالن بود نشستیم. به منشی! گفتیم که نوبت گرفته ایم و ناممان را گفتیم، البته نام مستعار...
در دنیای خودم غرق بود. می ترسیدم نیروی انتظامی هر لحظه سر برسد! اما قوت قلبم آن کارتی بود که همراهم آورده بودم. بیشتر به چشم یک تفنن و سوژه به این مسئله نگاه می کردم تا نیاز و ضرورت...
خانم منشی برای هر کدام از ما یک فنجان قهوه آورد. نمی دانستیم چه کار باید بکنیم. خانمی که قبل از ما وارد خانه شده بود، قهوه را نوشید، نعلبکی را روی فنجان برگرداند و آن را بصورت واژگون روی میز گذاشت. ما هم به تقلید از او این کار را انجام دادیم. وقتی خانم منشی سرش را برگرداند، شیطنت به من دست داد و فنجانم را با فنجان دوستم عوض کردم!

اکثر خانم هایی که در این مکان بودند، از همدیگر سوال مشترکی از همدیگر داشتند: "خوب فال می گیره؟ دفعه چندمیه که اومدی اینجا؟ تا حالا حرفایی که گفته درست از آن دراومده؟"
نوبت ما بود. با گامهایی لرزان و فنجان به دست وارد اتاق شدیم. سحر یک دختر نسبتاً چاق بود که پشت یک میز نشسته بود. روی میز ورق های بازی، یک فنجان و نعلبکی (به گمانم متعلق به مشتری قبلی بود)، یک دفترچه 100 برگ، یک خودکار و چند کاغذ کوچک مچاله شده بود.
گفت: اول کدامتان می خواهید از آینده تان باخبر شوید؟!
گفتم: اول فال دوستم را بگو.
دوستم با فنجان قهوه ای که من نوشیده بودم، روی صندلی نشست و به دهان فالگیر خیره شد. "سحر" اول فنجان را نگاه کرد و از حال و آینده اش گفت. نمی دانم با فنجان قهوه من چطور داشت برای دوستم پیشگویی و پسگویی می کرد! چیزهایی که می گفت حالت کلی داشت.
نوبت من رسید و فنجانی که متعلق به دوستم بود. فنجان را در دست گرفت و گفت: یک مسافرت در پیش داری... البته زیاد دور نیست. (خب این را که لازم نبود کسی بگوید! ما آدمها معمولا سفر می رویم، بخصوص اگر زیاد دور نباشد!)...
خانمی در همسایگی شماست که هیکل درشتی دارد و به خانواده شما حسادت می کند. (خب این هم که زیادی طبیعی بود! مسلماً افرادی هستند که به دیگران حسادت می کنند!)
در آینده با مردی آشنا می شوی و با او ازدواج نمی کنی، اما بعد از گذشت چند ماه با مرد دیگری که شرایط بهتری دارد ازدواج خواهی کرد! (خب این هم که مسیر زندگی هر دختری است!)
چیزهای دیگری هم گفت که کاملا منطبق با جریان معمول زندگی هر انسانی است و برو برگرد ندارد! وقتی می خواستیم از او خداحافظی کنیم، گفت: قابل شما را ندارد، می شود نفری شش هزار تومان، با منشی حساب کنید. به طرف سحر برگشتم و با نیشخند گفتم: سحر جان واقعا حرفهایی که در مورد هر یک از ما گفتی راست بود؟
- بله! شک نکن! بزودی تمام آنچه گفتم برایت اتفاق خواهد افتاد.
به طرف دوستم برگشتم و گفتم: پس آنچه برای تو تعریف کرد برای من و برعکس برای تو اتفاق خواهد افتاد. چون من فنجان های قهوه را عوض کرده بودم!
سحر با عصبانیت از جا برخاست، ولی اجازه ندادم حرفی بزند و بلافاصله گفتم: تو هم اگر بر آینده تسلط داشتی، نگران امتحان و سوالات آن نبودی و می توانستی به راحتی ذهن استادتان را بخوانی! راستی با این شغل پردرآمد و این سن و سال، چرا رفته ای دنبال درس و مشق؟!...
اگر می ماندیم، کتک مفصلی از سحر نوش جان می کردیم، پس فرار را بر قرار ترجیح دادیم و رفتیم...

در عصری که تکنولوژی و پیشرفت های علمی و صنعتی آن گوش فلک را کر کرده است، هنوز هم هستند افرادی که چنین اعتقاداتی دارند و حتی به آن می بالند! مدام از آخرین فالگیری که مراجعه کرده اند سخن می گویند و اینکه خیلی خوب پیشگویی می کند. حتی انواع فال هم در بازار پیشگویان موجود است که هر نوع از فال ها قیمت های مختلفی دارد.
 در این میان گروهی نیز از اعتقادات مذهبی مردم سوء استفاده می کنند و از این راههای نامشروع به اخاذی از مردم می پردازند. گاه این مردم فریب خورنده، کم سواد هستند و گاه با تاسف فراوان؛ باسواد و تحصیل کرده!
اما چرا افرادی در لایه های مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، دست به دامان کسی می شود تا در تمام زندگی خصوصی و حتی زناشویی شان سرک بکشد و برای آن نسخه تجویز کند؟ آیا دانستن آینده کمکی به انسان گرفتار می کند؟ یا تنها گرهی در میان گره های استرس زای زندگی مدرن ایجاد خواهد کرد؟
گاهی روابط در زندگی های ماشینی امروزی سرد می شود و حالت یکنواخت و کسالت باری به خود می گیرد. افراد از همدیگر دلزده و ناامید می شوند ولی با این حال سعی دارند به آخرین ریسمان ها نیز برای حفظ و بقای زندگانی شان چنگ بزنند. این ریسمان در حالت غیرعادی، همین پیشگوهایی هستند که در همسایگی ما زندگی می کنند و چه بسا در میان اقواممان... زندگی بر پایه عادت، یکنواخت و بدون شور و شوق باعث می شود انسان متمدن امروزی دست به دامن رمال و فالگیر شود تا اندکی از آینده اش سر دربیاورد... حتی اگر اعتقادی نداشته باشد و حتی اگر این کار برای او تبدیل به تفنن یا عادت شده باشد.گاهی هم مشکلاتی که در سر راه مردم بوجود می آید، بهانه ای می شود برای مراجعه به فالگیرها برای تغییر سرنوشت و خبری از آینده. اما این اعتقادات تا چه اندازه اصولی است و قابل اعتماد؟آیا کسی که می تواند از آینده خبر بدهد، نیازی به پول دیگران دارد؟ آیا کسی با چنین قدرتی، نمی تواند در چشم بر هم زدنی فردی را متقاعد کند که اموالش را بدون هیچ پرسشی و بدون کم و کاست در اختیارش قرار دهد؟
به نظر می رسد چاره کار در تقویت پایه های اعتقادی مردم و به روزرسانی زیرساخت های فرهنگی جامعه باشد.
پیش از هر کاری، پیشنهاد می شود با بالا بردن سطح‌ آگاهی افراد و بسترسازی مناسب فرهنگی، با این پدیده روبرو شد؛ چرا که علیرغم برخورد قضایی و جرم تشخیص دادن معضل فالگیری و رمالی در جامعه، به نظر می رسد چنین برخوردهایی فقط مسکنی موقت به حساب می آیند.
 تجربه نشان داده که هرگز چنین‌ برخوردهایی به کاهش و ریشه‌کن شدن باورهای‌ نادرست منجر نمی‌شود. چه بسا با کشیدن خطوط قرمز به دور چنین آسیب‌هایی،اشتیاق و درخواست‌ آن از سوی جامعه بیشتر خواهد شد.