خوابگاه دختران!

طی روزهای گذشته که برای امتحانات به تهران و طبعا خوابگاه خودگردان دختران دانشگاه علامه طباطبایی (شهید...) رفته بودم، خاطرات و مشاهداتی را تجربه نمودم که قبلا نداشتم!

هر چند امتحان اول رو به بدترین شکل ممکن گذراندم و فکر کنم کمتر از 12 بگیرم و مشروط بشم! (ایشالا که اشتباه میکنم!!!!!!!!!) ولی این روزها خاطرات جالبی برام داشت!

1- محیط فیزیکی خوابگاه

برای اولین بار در تهران بجز BRT از سیستم حمل و نقل دیگری بنام "شبه دربست"!!! استفاده کردم و 8 هزار تومن پول تقدیم نمودم! (تو اورمیه با این پول میشه یه دور شهرو گشت...)

خوابگاه برخلاف محل قبلی که با دوست گلم دیده بودیم، ساختمانی 8 طبقه و فوق العاده قشنگ بود. یه ساختمان با نمای آجر سه سانت زرد رنگ که اول وارد حیاطش شدم و بعد نگهبانی و دوربین مدار بسته (چند تا دوربین هم در اول و آخر و وسط خیابان های منتهی به محل تعبیه شده بود) و در پشت پرده،   اتاق مدیریت و فرستاده شدن به سوئیت شماره 104! و بعد از سه روز به اتاقی دیگر...

طبقه زیر زمین سالن مطالعه و سالن ورزش و بوفه بود.

طبقه همکف سالن بزرگ ورزش، اتاق خدمتکارها، اتاق مدیریت، اتاق مسئول شب، اتاق مشاوره، اتاق نگهبانی

طبقات اول تا ششم هر طبقه شامل 4 سوئیت

2- پوشش دخترها برام خیلی جالب بود

یعنی جالب ترین بخش موضوع همین جا بود. دخترا خیلی راحت بودن، عین خونه خودشون و خودمون ، ولی بعد از یکی دو روز، متوجه شدم این موضوع در مورد همه صدق نمیکند!

با اینکه ساختمان خوابگاه به اندازه کافی استتار فیزیکی شده بود و هیچ دوربینی در داخل خوابگاه وجود نداشت،ولی بعضی دخترها با چادرهای گلدار در خوابگاه تردد میکردند! و حتی در کمال تعجب وقتی در سوئیت دیگری ساکن شدم، متوجه شدم دو تا از دخترای هم اتاقی ام، هنگام خواب هم با روسری خوابیده اند...

بعضی از دخترای خوابگاه هم برخلاف پوشش شان در درون خوابگاه، وقتی بیرون میرفتند، از اون ساق های دستی که تا نیمی از انگشتان را هم میپوشاند میپوشیدند و چادر و این حرفها

3- تنوع قومیتی و شهری

یکی از دخترهایی که اومد سوئیت 104، از حرف زدنش (لهجه نداشت، ولی ما ترک ها معمولا جمله رو مستقیم از ترکی به فارسی ترجمه میکنیم) فهمیدم ترکه.

گفتم: تورک سن؟

گفت: بله.

گفتم: هارالی سان (اهل کجایی)؟

گفت: اورمیه...

پریدم بغلش کردم از ذوق!!!!

تو اون اتاق بعدی یکی اهل بابل بود، یکی تبریز، یکی ایلام، یکی رشت، دو نفر اصفهان، یکی جهرم، یکی بیرجند، یکی اسفراین و...

ولی نمی دونم چطور شده بود که هر کی اهل اورمیه بود، هر جا منو میدید می گفت: اورمیه لی سن؟ (اهل اورمیه ای؟) انگار رو پیشونیم نوشته بودن: from urmia!!!!!!!!!

4- خرج و مخارج زندگی دانشجویی

خداییش این خانواده ها این همه پول رو از کجا میارن، حالا اونا که چند تا بچه دارن که دیگه واویلا!!

به جان خودم روز اول بجز پول تاکسی (8 هزار تومن)، 18500 تومن خرج کردم. روز سوم 23 تومن. روز ششم 9500 (منهای خرید اعتبار برای تلفن همراهم! و منهای پول چاپ و تکثیر و منهای پول تاکسی و اتوبوس ) و سر جمع حدود 90 تومن پیاده شدم

حالا من که خودم درآمد دارم و بابامم فقط یه دختر داره، ولی اون که همیشه خوابگاه می مونه و شش تا خواهر و برادر بجز خودش داره چی؟!!!

5- تنهایی

در تمام مدت اقامتم در خوابگاه تا الان، خانواده ام مرتب به من زنگ میزدند. خاله ها، دایی و خانمش هم زنگ میزدند مرتب. ولی از خانواده بابا کسی بهم زنگ نمیزد، حتی لعیا که میدونست تهرانم. متاسفانه بعدا متوجه شدم چرا....... ولی نمیتونم بگم چرا!

اما در حالت کلی برای من که تا بحال فقط 10 روز از خانواده ام دور بودم، تنهایی آزار دهنده بود. اما وجود دوستی که در هر لحظه همراهم بود، هر لحظه و هر لحظه، تسکین و آرامشی به من میداد که هرگز و هرگز و هرگز فراموش نخواهم کرد.

این مشکل مختص من نبود و اون بالا (تخت طبقه بالا) که بودم دیدم یکی از دخترا هم طوری که کسی متوجه نشه، داره زیر لحافش گریه میکنه!

6- آشپزی بدون غر زدن!

من از بوی پیاز داغ و دیدن شکل پیاز داغ در غذا متنفرممممممممممممممم

ولی در خوابگاه یاد گرفتم که حق اعتراض ندارم (تو خونه اگه بوی پیاز داغ بیاد، هر چند مامانم پیازها رو همیشه از روغن جدا میکنه، میرم تا دو ساعت توی اتاقم و در رو می بندم!)

7- دختران مهربان هم اتاقی من در سوئیت 102

خدایا این دخترا (که همه شون دانشجوی ارشد بودن بجز یکی) چقدر دوست داشتنی و مهربون بودن و علیرغم اینکه من چند روزی مهمونشون هستم، واقعا دوستم دارند. حتی یک بار که فکر میکردند من نمیشنوم، داشتند پشت سرم ازم کلی تعریف و تمجید میکردن و قربون صدقه ام میرفتند. (مدیون محبت هایشان شده ام به نوعی)

7- چای آویشن

برای دوستانم چای آویشن که خیلی دوست دارم دم کردم. خدایا چقدر ذوق کرده بودن

8- شب زنده داری (من بودم ها!!)

چهارشنبه صبح ساعت 8 اولین امتحانم بود. ساعت 1:20 دقیقه نهایت بیداری من برای درس بود. با چشمان نیمه باز از سالن مطالعه بیرون رفتم تا بخوابم، در حالی که هیچ آمادگی برای درس نظریه ها نداشتم. تلوتلو خوران میرفتم که اعظم و منیره یقه ام را گرفتند و کشان کشان و کتک زنان مرا به نمازخانه بردند (که جمعیت کثیری بیداری را تجربه میکردند) و برای اولین بار شب امتحان بیدار ماندم تا صبح (آنچنان این موضوع برایم عجیب است که در باورم نمیگنجد و خیال میکنم خواب بودم!) ولی شب های بعدی امتحان هم این موضوع را تجربه کردم و دیدم خواب نیست و عین بیداری است!

- احتمالا ادامه دارد... (دعا کنید مشروط نشم!)