روشنی چشم تو (۲)

چهارده ساله بود. دختری با یک سر و هزار سودا... درسخوان ترین و تیزهوش ترین دختر مدرسه و منطقه آموزشی اش بود و در تمام مسابقات علمی و فرهنگی و هنری مدرسه و منطقه مقام درخوری کسب می کرد و حالا در راه خانه به مدرسه به این فکر می کرد که برف باریده و کفش هایش سوراخ است و حس بد تجمع آب در داخل کفشش را نمی توانست از یاد ببرد.

به یاد روزهایی می افتاد که مستاجر آن پیرزن خبیث نبودند و خانه شان سوسک، موش و گاهی هم عقرب نداشت!! نگار به همراه خانواده اش که تا همین سه سال پیش در ناز و نعمت نسبی زندگی می کردند، در یک خانه کوچک اجاره ای زندگی می کرد و پدرش، با زحمت خرج خانه و اجاره منزل را تامین می کرد.

یاد روزهایی افتاد که شغل پدر را از او گرفتند. هنوز هم پرونده اش باز بود ولی پدر هرگز به دنبال موضوع پرونده نبود. پدر مطمئن بود بی گناه است و آنهایی که سر گردنه اموال مهمی را که مسئولیتش بر عهده او بود را دزدیده، و راننده بینوا را کشتند و او را بعد از کتک مفصلی؛ به گمان اینکه مرده است در همان گردنه رها کرده بودند؛ از بقایای یک حزب منحل شده بودند، اما چون معتقد بود همکارانش صداقت او را زیر سوال برده بودند و مدتها به همان اتهام او را زندانی کرده بودند، ترجیح داد تمام اموالش را بفروشد و خسارت سازمان را بدهد و حالا فقط یک زمین خالی داشت که آن را هم با بقایای فروش اموالش خریده بود.

نگار باز هم سردش شد و انگشتانش را در درون کفشش جمع کرد و به هم فشرد. به این فکر می کرد که او چرا هیچ لباس گرمی به تن ندارد و به یاد این حرفش نزد همکلاسی هایش افتاد که: "من هیچوقت سردم نمی شود و نمی دانم شما چرا اینقدر لباس گرم می پوشید!"

به مدرسه رسید. مدرسه ای که برای او خاطرات تلخ و شیرین زیادی داشت. در اولین روزهای مهر همین سال بود که یکی از همکلاسی هایش بعد از پاسخ داوطلبانه به سوال معلم ریاضی، وقتی داشت می نشست در همان حالت دچار ایست قلبی شد و از دنیا رفت و شوک بزرگی به نگار و همه دوستانش وارد شد.

به مرضیه رسید که چه عاشقانه دوستش داشت. مرضیه تنها دوست واقعی نگار بود. دوستی که نگار را به خاطر خودش دوست داشت نه به خاطر درسخوان و معروف بودنش در بین اولیای مدرسه! آنها سومین سال دوران راهنمایی را با هم می گذراندند. مرضیه در اولین روزهای دوران راهنمایی، مدادرنگی های 24 رنگش را با نگار تقسیم کرد؛ چون نگار برای کلاس هنر، مدادرنگی نداشت و داشتن مدادرنگی از سوی معلم هنر الزامی بود.

مرضیه یکی از ثروتمندترین دختران مدرسه بود. همیشه کمک دست نگار بود و مراقبت -که آسیبی از سوی آن دوست نمایانی که دور نگار حلقه میزدند اما در حقیقت چشم دیدن او را نداشتند- به وی نرسد.

- عجب روز کسالت آوری شده مرضیه!

- آره نگار؛ بیا یه کار جالب که تازه یاد گرفتم انجام بدیم!!

- چه کاری؟

- من یه بازی یاد گرفتم. بیا اونو انجام بدیم.

- اما ممکنه معلم ورزش ببینه!

کلاس ورزش به خاطر برف تعطیل شده بود و معلم ورزش به آنها گفته بود که خیلی آرام درس زنگ بعد را مطالعه کنند! نگار دلش برای بسکتبال لک زده بود و بی صبرانه منتظر بود که هوای بارانی و برفی تمام شود و او به ورزش مورد علاقه اش بپردازد.

صدای مرضیه او را به خود آورد:

- بازی من هیچ سر و صدایی نداره نگار. روی کاغذه!

و روی کاغذ یک مستطیل کشید و از نگار خواست اسم 4 تا پسر را که می شناسد بگوید.

نگار در عالم خودش بجز اسم بابا و برادرش، اسم یکی از پسرعموهایش و پسردایی اش را به مرضیه گفت.

و بعد چند تا شغل و چند تا ماشین و چند تا سن!!!!!

- حالا اینها به چه دردی می خورند؟

- من از یک گوشه شروع می کنم. وقتی به 14 رسیدیم یکی را خط میزنم. هر چی در آخر موند آینده تو خواهد شد.

این یک بازی کودکانه بود؛ اما گویا مرضیه آن را خیلی جدی گرفته بود! چون مرتب می پرسید: مطمئنی درست است؟؟ و بعد شروع به شمارش کرد. تا 14 می شمرد و یک اسم یا... را خط میزد.

تمام شد!

اسم: امیر

سن: 19

شغل: دانشجو

ماشین: پراید

نگار از تعجب دهانش باز مانده بود! جالب است که سه تای اولی مشخصات پسردایی نگار بود که در اصفهان به همراه خانواده اش زندگی می کرد. پدر امیر (دایی نگار) خلبان هوانیروز اصفهان بود و به تازگی برای خرید پراید ثبت نام کرده بود!! امیر در دانشگاه آزاد خوراسگان ترم دوم حسابداری را می گذراند.

اصلا به فکر نگار هم خطور نمی کرد که چطور این بازی سرنوشت او را تغییر خواهد داد...

و با ضربه ای که مرضیه به پهلویش زده بود به خودش آمد:

- نگار خوبی؟ چت شد؟ این یه بازی هستش! نگار.....

- آره بازی بود...

***

زمستان داشت جای خود را به بهار می داد. اسفند زیبایی در شهر خیمه کرده بود. نگار بعد از امیر بزرگترین نوه طایفه مادری اش به شمار می رفت. اما چون امیر و محمد و رویا سالی دو بار به ارومیه می آمدند، نگار سوگلی فامیل مادری و به نوعی سوگلی بابابزرگ بود.

بابابزرگ را همه دوست داشتند و نگار به او "آقابابا" می گفت. آقابابا به همراه "ننه"، "دایی" و "خاله" کوچک نگار در روستا زندگی می کرد. چند بار به پدر و مادر نگار پیشنهاد داده بود که کمک مالی او را قبول کنند و در زمین خودشان شروع به ساختن خانه کنند؛ اما مناعت طبع پدر نگار مانع پذیرفتن این کمک شده بود. البته بابا کمک پدر خودش را نیز نپذیرفته بود.

یکی از همان روزهای آخر اسفند که جمعه هم بود، نگار و مادرش برای کمک به "ننه" برای خانه تکانی به روستایشان رفته بودند، آقابابا گفت: عید امسال صادق و خانواده اش به ارومیه می آیند. نگار با شیطنتی کودکانه خندید و گفت: خیلی خبر خوبی دادی آقابابا. من خیلی دلم برای خان دایی تنگ شده است...

ادامه دارد... 

1- (هر گونه تشابه اسمی اتفاقی است)

2- (هر گونه برداشت حتی با ذکر منبع و نام نویسنده ممنوع است)