استاد دانشگاه شدن به دکترا گرفتن نیست!

خداییش استاد دانشگاه شدن اول از همه یک چیز میخواد و اون شخصیته

تعامل، بین استاد و دانشجو، بخصوص تو رشته ارتباطات، حرف اول رو نزنه، از اساسی ترین و مهمترین کارهاست.

حالا فکر کنید یکی که لقب دکتر رو به گرده میکشه و مدعیه تو علامه درس خونده و از بهترین هاست (که واقعا هم هست)، حتی بلد نباشه با دانشجوی ارشد خودش ارتباط برقرار کنه،  بعد از جلسه درس، اول کیفش رو ببنده و بعد بره وایسته دم در و بپرسه: خب خانم ها، سوالی ندارید؟! 

سر جلسه امتحان وقتی سوالی داری، هی بگه: بنویس! همه شو سر کلاس گفتم!

بعد از جلسه هم بگه: بفرمایید من وقت ندارم و وقتی از اتاق اساتید میاد بیرون، عین این بازیکن های فوتبال، که بعد از بازی از دست خبرنگارا فرار می کنه، از دست دانشجوها فرار کنه...

چی بگم واللا...

استاد بودن به داشتن دکترا و تدریس نیست. استاد بودن به مرام مربوطه

که وقتی استاد ریش سفیدی مثل دکتر میرعابدینی مرتب به روی دانشجوهاش لبخند میزنه، حتی اگه تو امتحان نمره خوبی نصیب دانشجوش نشه...

که وقتی دکتر اسدی مرتب تو کلاس به شوخی تهدیدت کنه و سر امتحان بهترین نمره ها رو از درسش به خاطر تدریس خوبش بگیری

که وقتی دکتر مسعودی با تمام قدرت سعی میکنه تو مفهوم ها رو درک کنی و درس رو یاد بگیری و حفظ نکنی...

و هزاران دکتر دیگر و اسم دیگر...

اما.....