چقدر سخته !!

یادمه از وقتی خوندن و نوشتن یاد گرفتم، یعنی از 5 سالگی، همیشه سر خود بودم!!

هیچوقت سر درس و مشق ننشستم و دنبال راه فرار بودم! موقع دبستان، راهنمایی و دبیرستان و حتی دانشگاه و حتی تر!! دوره ارشد هم همین رویه ادامه داشته و دارد!!!

این ترم، اصلا فرصتی برای "زندگی" نیافتم و همش در پی کار بودم.

از کوچکترین فرصت های زندگیم دریغ نمی کردم برای اولویت اول زندگی ام و این تنها قسمت زندگی من در این مدت بود!

یعنی کرکره درس به کلی پایین بود و مجالی برای درس هم نبود طبیعتاً!

ارمغان این فرصت نداشتن برای زندگی، اضافه وزنی بود که بیش از پیش عایدم شد!

حالا تصور کنید، من 25 خرداد ساعت 10:30 امتحان تحلیل محتوا دارم. کتاب را ورق نزده ام و ساعت 9 بلیت دارم.

در ته کیفم یک پانصد تومانی داره زار می زنه و صبح وقتی بابا منو تا اداره آورده، روم نشده بگم: "بابا بهم پول بده"

حتی وقتی همکارمون، که برای ماموریت بیرون رفته بود، موقع برگشتن ساندویچ دونگی خرید ، پول نداشتم حساب کنم و سر شوخی گفتم این شیرینی بابت فلان خیری بود که بهتون رسیده (پرروتر از من سراغ دارید؟!)

اون روز به سختی تا دقایقی بعد از ساعت اداری مشغول کار بودم و وقتی رفتم بانک که پول بگیرم، نوشته بود: ساعت کار عصر: 16 تا ...

ساعت 3 بود و هوا گرم

رفتم خونه. 200 تومن از میدان انقلاب تا شهرچایی و 300 تومن از اونجا تا خونه!

وقتی ناهار خوردم، زنگ زدم به بابا که بیاد دنبالم و رفتم بانک و خلاصه ختم به خیر شد و کسی تو خونه متوجه بی پولی من نشد

بماند که این بی پولی ها علت هم دارد...

حالا من بودم و کتاب 300 صفحه ای تحلیل محتوی که فقط 52 صفحه شو خونده بودم

تا ساعت 8 رسیدم به صفحه 73 و در اتوبوس به همراه یک "نی نی" تا صبح شب زنده داری کردم!!

بازم تموم نشد و من به بدترین شکلی که ممکن بود، امتحان رو سرهم بندی کردم!!

وقتی از جلسه بیرون اومدم، دیدم "خیلی خوب نوشتم!"

خدایا شکرت!

روایتی دیگر از بی پولی ها در اینجا